เคยเห็นภาพ Abstract ไหม .......
ชั้นเป็นคนหนึ่งที่ชอบภาพ abstract มาก .....
ภาพ Abstract หนึ่งภาพ ร้อยคนมองก็เห็นไม่เหมือนกัน
บางคนอาจจะบอกว่าสวย บางคนอาจจะบอกว่า ยุ่ง บางคนอาจจะบอกว่าไม่เข้าใจ แต่สุดท้าย ภาพ Abstract ก็ยืนหยัด และมีความงามในตัวเอง ชนิดที่ไม่เคยปริปากบอกเลย ว่าชั้นเป็นแบบไหน .... ปล่อยให้คนคาดเดาความหายกันไปเอง
ชั้นว่าชีวิตคน ..... เหมือน ภาพ Abstract คือ เป็นศิลปะนามธรรม ให้ต้องคิด ต้องวิเคราะห์กันเอง ตามแง่มุมมอง .......
ประเด็นของ Diary Article วันนี้อยู่ที่เรื่อง ชั้นได้โทรหาน้องตะหาก
วันนี้ชั้นรู้สึกดีนะ ที่ยอมลดทิฐิ ความน้อยใจ แล้วโทรหาน้อง .....
ถ้าเป็นเมื่อก่อน ชั้นจะไม่สนใจ จะเคารพการตัดสินใจ จะไม่อะไรมากมาย .... ถ้าน้องคิดจะตัดพ่อ ตัดแม่ ชั้นคงไปห้ามอะไรไม่ได้
แต่จากที่ชั้นนั่งมองแม่มาหลายเดือน .....
นั่งคนเดียวเงียบๆ แล้วมองทุกอย่างที่หมุนรอบตัว ..... ทำให้ชั้นตัดสินใจโทรหาน้อง
คราวนี้ ชั้นรู้สึกดี และเข้าใจน้องมากขึ้น
ชั้นเข้าใจ ภาพ Abstract ของรูปแบบครอบครัวได้ดียิ่งขึ้น .... มีครอบครัวไหนไหม ที่ไม่มีปัญหา ที่ไม่ยุ่งเหยิง ที่ไม่ปวดร้าว ที่ไม่มีน้ำตา .... ไม่มี .....
ทุกครอบครัวเหมือนภาพ Abstract
บางครอบครัว รูป ลายเส้น ก็ซับซ้อนมากมาย แต่มีความหมายซ่อนให้เรามอง พิจารณาได้เป็นนานสองนาน
แต่บางครอบครัว ก็แทบไม่มีอะไรเลย เป็น Semi Abstract มองชะโงกไปสองสามที สามารถเข้าใจได้ อย่างไม่ยากเย็น
บางที ภาพครอบครัวของน้อง .....
อาจจะเป็น Abstract ซับซ้อนเกินไป กว่าจะเข้าใจ
ไม่มีผิด ไม่มีถูก
คุยไปเรื่อยๆ ชั้นรู้สึกเลยว่า ..... จริงๆ น้องอยากกลับบ้าน อยากกลับมาหาแม่ แต่ที่มาหาไม่ได้ เพราะพ่อไม่คืนเงินสินสอด ซึ่งสามีน้อง ไม่ให้กลับ ...... และน้องบอกว่า ต้องเลือกครอบครัวเจ้าตัวเล็กไว้ก่อน
คราวนี้ ..... ชั้นเข้าใจอารมณ์ของผู้หญิงสองคนที่อยู่ในบทบาทความเป็นมารดา
ผู้หญิงคนแรก คือ น้องสาวชั้นเอง ที่พยายาม ต่อสู้ เลือกสิ่งที่ดี ที่สุดให้ลูกชาย
และผู้หญิงอีกคน คือ แม่ชั้นเอง ที่รอลูกสาวตัวเองกลับบ้านอย่างหงอยๆ ทุกวัน
ชั้นพยายามหาหลักการ พีชคณิต แคลคูลัส ตรรกศาสตร์ เพื่อแก้ไข เงื่อนปัญหาซับซ้อนตรงนี้ .....
สุดท้าย ชั้นก็ได้ไอเดียการเขียน Flow chart เสนอให้น้องไป ......
ชั้นลองเปิดหัวใจทั้งหมด .....
รับข้อโตแย้งแบบไม่มีอคติ ไม่เอนเอียง และพยายามช่วยคิดหาทางออกให้ .....
คิดเพียงว่า เราเป็นพี่ บางทีก็ป่วย บ้าง จิตบ้าง แต่อยากช่วยด้วยความเต็มใจ
ชั้นเข้าใจเลยว่า ..... Bug ในการ Run ในคอมพิวเตอร์เป็นอย่างไร .....
ปัญหาของน้องก็ติด Bug ประมาณนั้น
Message Problem ที่ชั้นรับรู้คือ .....
น้องยังรักแม่มาก และน้องอยากมาหาแม่ แต่ทำไม่ได้ ?
น้องเสนอ Solutions ว่า ... รอให้กัปตันโต แล้วค่อยขอให้กัปตันพากลับมาหาแม่ .....
แต่ชั้นว่า .... แม่ไม่น่าจะอยู่นานขนาดนั้น (อันนี้ไม่ได้แช่งแม่ตัวเอง แต่สุขภาพแม่ แย่ลงมากจริงๆ )
ชั้นฟังอย่างตั้งใจ โดยไม่ไปปีนกะลาหัวผู้ใหญ่ ..... พยายามไม่โกรธ แม้เค้าจะเคยด่าพ่อชั้น
เลยคิดว่า ..... ถ้าปัญหา การรันโปรแกรมทั้งหมดติดที่ ..... พ่อ เจ๊หมวย เจ๊กิ้ว บ้านโน่น
- ก็ไม่ควรให้แม่ไปขนอม เผื่อเค้าทวงเงิน (เราไม่มีเงินจะให้จริงๆ)
- น้องไม่กล้ามาบ้านนี้ เพราะพ่อ เจ๊ ทั้งสอง .... (เกิด Conflict Conditions ที่ซับซ้อนเกินไป ต้องให้ ซีเนียส์โปรแกรมเมอร์เท่านั้นแก้ .... เหอะๆ เกินกำลังจะแก้ Bug ได้)
ชั้นเลยเสนอว่า ..... ให้น้องมารับแม่ไปกินข้าวที่ห้าง เหมาะที่สุด
นัดให้สองคนมาเจอกัน .... คุยกันเฉพาะในเรื่องที่อยากคุย เรื่องที่เจ็บปวด ก็ไม่ต้องไปพูดถึง
และชั้นก็เชื่ออย่างสุดหัวใจว่า
น้องเป็นแม่คนแล้ว ...... น้องย่อมรู้ดีว่า .... ความเป็นแม่นั้นยิ่งใหญ่ขนาดไหน
แม่ก็แก่แล้ว ..... แม่กลัวว่าจะอยู่ไม่ได้นาน เพื่อคุยกับลูก
คุยโทรศัพท์กันจบ ..... เราทั้งสองคนร้องไห้
น้องก็ย่อมรู้ดีว่า ..... ชั้นยังรักและห่วงน้องเสมอ
และชั้นก็มั่นใจว่า ..... น้องเอง ไม่ได้ลืมตัว ลืมพ่อ คิดแต่จะตามใจผัวเหมือนที่คนอื่นว่า
และที่ดีใจกว่านั้น ..... คือหลังจาก คุยกันเสร็จ ....น้องโทรหาแม่
ชั้นได้แต่คาดหวังว่า ...... เค้าทั้งสองคนจะได้คุยกัน ...... และปรับความเข้าใจกัน เพราะทั้งคู่ก็เป็นแม่คนเหมือนกัน ย่อมเข้าใจ protocol ความผูกพัน ดีกว่าพวกผู้หญิงโสดแบบชั้นแน่นอน
เหลือแต่ ..... Bug ในชีวิตชั้นเอง ......
กับความฝัน ที่เริ่มท้อแล้วว่า จะไม่มีวันเป็นจริง ......
วันนี้น้าพูดว่า ..... ได้แต่นั่งนับปฏิทิน วันแล้ว วันเล่า
ปีเดือนผ่านไป ผ่านไป ..... แก่ตัวลงทุกวัน ไม่รู้จะตายวันไหน
- เมื่อก่อน ชั้นเคยเสมอคิดว่า ..... อายุ 30 ผ่อนรถหมดเมื่อไหร่
- ทำงาน มีเงินเดือนมั่นคง .... เป็นอาจารย์
- ชั้นจะพาแม่ พาน้า ไปเที่ยวเชียงใหม่ ไปเที่ยวภูเก็ต
- จองทริปดีๆ อาหารอร่อยๆ ...... พาเค้าไปเที่ยว ให้สมกับที่พวกเราเคยเหนื่อยด้วยกันมาตลอดชีวิต
ชั้นไม่รู้ว่า ..... วันที่มีงาน มีเงินเดือนมั่นคง แม่กับน้าจะยังมีชีวิตอยู่่รึเปล่า
ไม่รู้ต้องรออีกนานแค่ไหน ชั้นถึงจะได้ทำงาน ลงหลักปักฐาน มั่นคงกะองค์กรไหนซักที
และ พ่อ แม่ น้า ของชั้น ..... เค้าจะต้องรอจนตายหรือไม่ ที่พวกเราจะได้เที่ยวกัน .....
มันเลือนลางเหลือเกิน
เหมือนกับว่า ..... ภาพแบบนั้น .... ชั้นจะไม่มีวันทำได้สำเร็จ
มันก็เป็น Bug และภาพ Abstract ที่ซับซ้อนเกินกว่าจะเข้าใจจริงๆ
บางทีชั้นอาจจะขอมากเกินไปก็ได้มั้ง ......
พระเจ้าเลยไม่ตอบคำอธิษฐานซักที
ขอแค่มีงานทำ .... มีเงินเหลือบ้างพาแม่ พาน้า พาพ่อ ไปเที่ยว ไปกินข้าว
เพื่อตอบแทนที่เรา เคยลำบากกันมาทั้งชีวิต ....
ก่อนที่ใครบางคนจะลาลับสังขารไปก่อน.....
ตอนนี้น้องมีเงินเดือน มีหน้าที่การงาน ..... อยากขอร้องน้องแบบไร้ศักดิ์ศรี
ว่าช่วยพาแม่ พาน้าไปเที่ยว แทนพี่ทีเถอะ ..... ชั้นไม่มีความสามารถจริงๆ ในช่วงนี้ ตอนนี้ ปีนี้
กลัวว่าวันหนึ่ง ที่มีงาน มีเงิน .....
วันนั้นจะพาได้แค่ เศษเถ้ากระดูก หรือแค่กระถางธูปของเค้าไปเที่ยว
แล้วมันจะมีประโยชน์อะไรละ ..... ??
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น