ลบ-ลืม-ล้าง

ตัดสินใจ ลบอะไรใน เฟสไปเยอะมาก .... เกือบจะ 50 % ทั้งเพื่อน ทั้ง like เลยทีเดียว ..... 

นึกๆ ก็เสียดาย .... เพราะพอมองกลับไปมันคือ ความทรงจำ ที่โก๊ะกัง ขังห่านเยอะแยะไปหมด 
ทั้งที่คนอื่นหลอกเรา และเราหลอกคนอื่น 

บางคนได้ยินอาจจะคิดว่า .... 
มันเป็นอดีตที่แหลกเหลว ยังมีหน้ามาตลกอีกเหรอ ไม่รู้จักสำนึก 
ถ้าเมื่อก่อน คงจะอาย กลัว ลนลาน รีบแก้ต่าง กับการกระทำ แล้วสัญญาว่าจะเป็นคนดี ไม่ทำอีก บลา บลา 

ชั้นไม่ได้บอกว่าตัวเองเก่ง เป็นผู้ใหญ่ ฉลาด แค่เรียนรู้ที่จะ "มองทุกอย่างให้มันธรรมดา"

อาจารย์พงศ์พันธ์ เคยพูดว่า ..... 
อดีตที่ทำเราร้องไห้ เสียใจ พอหันกลับไปมอง มันอาจจะกลายเป็นเสียงหัวเราะก็ได้ !!!!! 
เอออ ช่ายยยย .... มันคือเรื่องจริง 

ชั้นไม่ปฏิเสธว่า ..... 
ตัวเองแรงขึ้น แรงมาก มากกว่าปีเก่าซะอีก 

เมือ 5 ปีที่แล้วออกแนว  
แรงแบบร้าย แรงแบบโกหก มุ่งงาน ไม่สนใจอะไร ไม่แคร์ ไม่เชื่อ มั่นใจ 

ซึ่งต่อมา หลังจากสลบไปหลายเดือน ก็เปลี่ยนเป็น .....
เงียบ ยอมทน ใครจะว่าอะไร ก็ทนๆ เหมือนจะเรียบร้อย นิสัยดี เป็นกุลสตรี  

แต่พอ 4-5 เดือนมานี้ ก็เปลี่ยนหน้ามือ เป็นหลังเท้า 
และเหมือนจะแรง มากกว่าเดิม อย่างไม่เกรงกลัวอาญาแผ่นดิน ..... 

คงเพราะ .... มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้มีปัญหาอะไรทางสังคมมากมายเหมือนที่เคยหวาดวิตก ระแวง 
แค่ไม่ชอบสุงสิงกับใคร 
และจริงๆ ให้ทำไรก็ทำได้ หรือพร้อมจะขอโทษ รักษามิตรภาพ เสมอ 

จนตอนนี้อายุมากขึ้น ผ่านเรื่องแรงๆ มาเกือบ 6-7-8 ปี  ..... 
ทุกอย่างมันสอนให้รู้ว่า ...... ชีวิตต้องมีทั้งอ่อนและแข็ง 
ถ้าเป็นการสั่งสอนจากผู้ใหญ่ทำไมชั้นต้องแข็งขืน ไม่รับฟังด้วยละ 

แต่ถ้าเป็นการกระทำที่ไม่ให้เกียรติ ทำร้ายกันหลายๆครั้ง ..... 
ชั้นก็ไม่จำเป็นต้องอ่อนแอ ยอมให้โขกสับ เหมือนเรื่องนางทาสเช่นกัน 

ทุกอย่างอยู่บนพื้นฐาน .... respect for each other 

ซึ่งแน่นอนว่า ..... เค้าสามารถทำร้ายชั้นได้ถึง 5 ครั้ง 
แบบชนิดที่ ชั้นจะนั่งโง่ๆ เอ่อๆ น้ำลายไหล ให้ทำร้ายโดยไม่ตอบโต้ ..... แต่เมื่อไหร่ที่เกิน 6 ครั้ง..... 
จงรับการกระทำทั้งหมดคืนไป  แล้วอย่าร้องไห้เด็ดขาด !!!
เพราะชั้นให้โอกาสถึง 5 ครั้งเพื่อหยุด .... แต่ถ้าไม่หยุด ก็ยินดีคะ ..... 

ชีวิต มันไม่ได้ มีแค่ ..... 
ไข่เค็ม ข้าวต้ม ขนมหวาน ต้นข้าว กระเป๋า ร้องเท้า ขาว แดง เหลือง 
ไม่ต้องร้อนรน หาความลับ เจ็ดยอดมงกุฏ  หรอก 

..... แม้ใครๆ จะพูดกันว่า .....
คงอีกหลายปี หลายเดือน หลายชาติ เพราะไม่ยอม Approved ให้แน่ๆ นิสัยแรงขนาดนี้ 
ถ้าเป็นปีที่แล้ว คงร้องไห้ เสียใจ ครางถืดถือ อ่อนแอ ทำไมนะ ทำไมเค้าไม่ยอมรับเรา แงแงแง เราทำผิดอะไรนะ บ้าบอ ตอแหลไป

แต่วันนี้ ....แม่จินดา พ่อชาติศักดิ์ เค้าแก่มากแล้ว
จนชั้นแทบจะไม่สนใจ ใบ Approved ใดๆ 

เค้าเดินไม่ไหว ทำกับข้าวมือสั่น .... แต่พอเราจะขยับตัวทำอะไร 
ก็เหมือนต้องมีคนเสียประโยชน์ ได้ประโยชน์ เครียดจริตเสียกันไปหมด จนน่ารำคาญ

ชั้นไม่สงสารตัวเองอีกแล้ว ..... ชั้นสงสารพ่อแม่ ที่แก่ลงมากกว่า

ไม่ต้อง Approved ให้หรอก ..... 
ไม่ใช่ท้าทาย แต่มันสายไปแล้วจริงๆ ..... 


ให้อยู่ในสถานะนี้ อีก 10-20-40 ปี .... ชั้นก็ไม่มีปัญหาหรอก


วันหนึ่งคุณจะเข้าใจเอง..... คำว่า "สาย" มันแปลว่าอะไร