การสื่อสาร ของเจ๊

จริงๆ .... เมื่อก่อน ถ้าจำไม่ผิด คลื่นวิทยุ cool 93 ไม่มีดีเจนะ อืมเพิ่งนึกออกวันนี้นี่แหละ ..... 

• เข้ากทม ใหม่ๆ เด็กๆ .... เราจะฟัง Hot wave ช่วงพี่โป้ง ตอนตี 2 ชอบมาก 
• จากนั้นก็จะมาฟัง Virgin Hit 
• จากนั้นก็เริ่มติดคลื่น A-time .... รู้จักโอปอล พี่เชา ก็เพราะคลื่นนี้ 
• สุดท้าย ..... ทำงาน ตจว. บ่อย .... 
• เลยมาฟัง cool 93  เพราะเป็นคลื่นเดียว ที่ใช้มือถือต่อเน็ต ก็ connect เพลงมาฟังได้ 

ไม่ได้เรื่องมาก ..... แค่จะบอกว่า 
ไม่เป็นไรหรอกนะ ถ้าคลื่นนี้จะไม่มีดีเจมาจัดรายการบางช่วง
เปิดเพลงอย่างเดียวก็ได้ ..... ไม่ว่าหรอก ..... ไม่ซีเรียส 
กลัวว่าคนอื่น จะเกิดอารมณ์ อึดอัด เครียด ทำงานกันไม่มีฟามสุข (อันนี้คิดเอาเอง)..... 

ชั้นไม่ได้เป็นโรครำคาญ 
แค่รู้สึกว่า ถ้าใครต้อง มารอเรา  มาเสียเวลาเพราะเรา 
มาเหนื่อยกับเรามากเกินไป ...... รู้สึกเกรงใจ 

ตอนเรียนมหาลัย ..... แก๊งค์มี 8 คน ..... เน เปิ้ล หญิง กร บี แตง แต้ และชั้น 
ทุกเช้าเราสามคน ชั้น-แตงกวา-บี จะแต่งตัวเสร็จตั้งแต่ 7.30 (หอหญิงห้องน้ำรวม เราแหกตาตื่นมา fight กับห้องอื่นสุดฤทธิ์ ตาลีตาลาน กลัวแย่งห้องน้ำไม่ทัน ) ..... แต่เอาจริงๆ กว่าจะได้ไปเรียน ก็เกือบ 9 โมงทุกวัน สายจนอาจารย์ล๊อกห้องเสมอ

ทั้งๆที่ บางคนบอกว่า .... ไม่ต้องรอ (กุไม่รีบ)
แต่ด้วยความเป็นเพื่อน ..... เราก็นั่งรอมันทุกวันจนครบ 2 ปี 

อาการแบบนี้ขอนิยามว่าเป็น Paradox 

คือ .... กรุก็ไม่อยาก รอหรอก .... แต่เพราะเป็นเพื่อนก็เลยรอ !!!! 
ส่วนเพื่อนก็ไม่อยากให้เรารอ เพราะมันอยากทำไรช้าๆ เนิบๆ ทาครีมไป แต่งหน้า ทาปาก กันคิ้ว หมักโคลน เรื่อยเปื่อย ตามประสาผู้หญิงสวยๆ   .... แต่พอเห็นเรานั่งรอ ..... มันก็เลยต้องรีบ ลนลาน กระวีกระวาด ตามใจเรา  

เหมือนอาการตอนนี้นั่นแหละ ....... 

ถ้าเราพูดว่า .... "ไม่ต้องรอหรอก ไม่เป็นไร ไปนอนกันเถอะ"
ล้านเปอร์เซ็นต์เลย ว่าคนฟังต้องโกรธ !!!!!!!!!!!!! 
และแม้ว่าจะโกรธ ..... แต่สุดท้าย  .....  
เค้าก็ยังรอเราที่เดิมทุกวันนั่นแหละ (พนันกันไหมอะ ?)

paradox นี้ไม่มีสมการแก้หรอก 

จะไปบังคับเพื่อน ไม่ให้ห่วง ..... ก็ไม่ได้ 
จะเปลี่ยนแปลงให้ตัวเราเอง นอนตรงเวลา มีชีวิตเป็นระบบ ระเบียบก็ยากส์ (คนมันอาร์ทตัวแม่ไปแร้ว) 

สมัยเรียนมหาลัย .... เคยถึงขนาดที่ เราตะโกนใส่กันอย่างดุเดือด โมโห กับเรื่องๆ นี้.... เช่น 

• ทำไมไม่รีบบ้าง ปรับปรุงตัวนะรู้จักไหม !!!  ... เพื่อนไปเรียนสายโว้ย
• แล้วมันก็ย้อนอย่างเจ็บแสบว่า ..... "ใครใช้ให้เมริงรอ ??? "

จำไม่ได้เหมือนกัน วันนั้นเราแก้ปัญหากันยังไง 

แต่ภาพสุดท้าย 
พวกเราก็นั่งรอกันแบบนั้น ทุกวัน ทุกวัน ......... 
ไม่รู้จะเรียกว่า ความรัก ความผูกพันธ์ หรือหน้าที่ ....... 
แต่ที่รู้ๆ กลุ่มเราไม่เคยแตกจากกันเลย ..... จนกระทั่งแยกไปเรียนตามภาควิชา 
ทั้งๆ ที่กลุ่มอื่นแตกกันตั้งแต่เทอมแรกๆ 

เราไม่รู้หรอกว่า ..... ถ้าอยู่ด้วยกันเป็น สิบๆ ปี เพื่อนมันจะพัฒนา เร่งสปีดขึ้นหรือไม่ 
แต่ที่รู้ๆ ........ เราก็คงรอมันไปเรื่อยๆ ตราบใดที่ยังเป็นเพื่อนกัน 

อะนะ ..... จบดีกว่า ..... 

แต่บอกตามตรง ..... พอมีคนอื่นมารอเราบ้าง รู้สึกอึดอัดยังไงไม่รู้อะ 
เข้าใจอารมณ์ของเพื่อนมันแล้วอะ .....