วันนี้ กะว่าจะเขียนบันทึก นั่งระลึกตั้งแต่ตอนที่หลานๆ เข้ามาปลุกตอนเช้า ...... ว่าจะเขียนให้ได้
และพอจะเขียน ก็เหมือนจะมีคนมารบกวนตลอด เริ่มตั้งแต่ตอนที่นั่งดูหนังแล้ว
บางที ฉันเข้าใจว่าหลายคนหวังดี อยากให้เจอรักแท้
รักษาผลผระโยชน์ให้ฉันเผื่อจะได้เจอคน รวย หรู เริ่ด
แต่บอกตรงๆ หลายการกระทำ รู้สึกว่า ..... รบเร้าจนเกินเหตุ มากจนเกินพอดี ไปรึเปล่า
ฉันไม่ได้เหวี่ยง ไม่ได้วีน
แต่ในเมื่อ เราอยู่ในจุดของการเคารพ สิทธิซึ่งกันและกัน
การที่มาเฝ้าระวังพฤติกรรม เพื่อไม่ให้ฝ่ายตัวเองเสียผลประโยชน์
มันเกินจะทนทานจริงๆ
ก็เหมือนการเรียนในห้องนั่นแหละ ทุกคนตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน อยากได้เกรดดีๆ
แต่ถ้าเพื่อน คนไหน เกาะติดสถานะการณ์แจ ไม่ปล่อย ไม่ยอมแพ้ จะทำให้เกิดบรรยากาศที่อึดอัด เซ็งกันหมด ..... ฉันรู้ดีเพราะเคยมีนิสัยแบบนี้มาก่อน ...... พยายาม สู้ๆๆๆๆๆ จนลืมมองไปว่า การกระทำของเรา ....... ทำให้กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ระบาดไปทั่วทั้งสนามใช่หรือไม่ ......
ฉันเคยเจอเพื่อนคนหนึ่งสมัยมหาลัย (ชื่อ แอน Bio) เค้าได้ฉายานี้มาเพราะคะแนนวิชา Bio ได้เยอะที่สุดใน 3 คณะ เป็นคนเรียนเก่งมาก และนิสัยของแอนที่ถือว่าเปลี่ยนชีวิต ฉันไปเลยคือ
..... แอนตั้งใจ แต่แอนไม่เคยตั้งมั่น .....
ขยัน อ่านหนังสือ จดเลคเชอร์ เงียบๆ ไม่เสียงดัง ไม่หวือหวา ไม่กดดันใคร ไม่กดดันเพื่อน .... ตอนปีหนึ่งฉันเกลียดวิชา Bio มาก เรียกว่า แทบจะฟังไม่รู้เรื่องเลยแม้แต่ตัวเดียว อารมณ์นั้น อาจารย์ไม่แจกชีท ตัวเองก็จดไม่ทัน ...... เลยไปขอยืม เลคเชอร์แอน
แอนส่งให้แบบยิ้มๆ แล้วพูดว่า ..... ฝากซีร๊อกให้เพื่อนคนอื่นด้วยสิ (เพื่อนที่ว่าประมาณ เกือบร้อย ทั้งคณะเลยทีเดียว)...... เลยถามว่าทำไมไม่เขียนชื่อระบุที่ชีท ...... เพื่อเป็นการสงวนลิขสิทธิ์ และประกาศศักดานิดๆ
แต่แอนกลับพูดว่า ...... "อย่าเขียนเลยพร เราตั้งใจให้ แบ่งๆ กัน ! "
ผลสอบออกมา ผ่านจาก F อย่างฉิวเฉียด เพราะแอน ......
แต่สิ่งที่ฉันได้มากกว่านั้น
คือ การพยายามจนถึงที่สุด และให้รีบปล่อยวางทันทีเมื่อทำเสร็จ
ตอนนั้นจบใหม่ๆ แอนทำงานที่โตโยต้า
แอนยังถ่อมตนว่า ...... เราได้เงินเดือนจริงๆ แค่ 12,000 เอง
ทั้งๆ ที่จริงๆ โตโยต้า จ่ายโบนัสกันเกือบ 12 เดือน บวกค่าบ้าน ค่านั่น นู่น นี่ ซึ่งเยอะแยะมากมาย
เทียบกับงานแรกที่เค้าให้ฉันแค่ 8,500 บาท
แถมแอนยังพูดว่า ของเรานะ ถ้าเทียบกับของคนอื่นที่ทำ ไทยออย หรือ TOA ปตท. เราสู้เค้าไม่ได้หรอก พรก็สู้ๆนะ อย่าท้อ
ผู้หญิงคนนี้ เลือกที่จะให้คนอื่นมองชีวิตตัวเองแบบสบายๆ ชิลๆ
ไม่เครียด ตั้งหน้าตั้งตา ก้มหน้าทำสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ดีที่สุด
พอเหนื่อยๆ ก็ยิ้มแหยๆ
ฉันไม่เคยลืมแอน
ทั้งๆ ที่แอน อาจจะจำฉันไม่ได้ด้วยซ้ำ
เอาเถอะ
มากไปก็ไม่ดี
น้อยไปก็ไม่ได้ ......
อยู่บนฐานของความปกตินั่นแหละ ดีแล้ว
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น